دوره 8، شماره 3 - ( 9-1396 )
جلد 8 شماره 3 صفحات 138-121 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشگاه فردوسی مشهد
چکیده: (3725 مشاهده)
پایه‌های پیوندی سبزیهای میوهای در سال‌های اخیر گسترش فراوانی یافته‌اند. با توجه به وجود ژرم‌پلاسم‌های بومی کدو، شناسایی و انتخاب توده‌های متحمل به تنش شوری و معرفی برای تولید پایه‌های هیبرید ضروری است. با پیوند خیار هیبرید اسپادانا بر 3 توده محلی کدو تنبل، قلیانی و حلوایی، به همراه 3 هیبرید وارداتی فرو، 64-19 و شینتوزا و خیار اسپادانا با و بدون پیوند روی خودش، جمعا ً8 تیمار نسبت به تنش شوری با نمک NaCl (صفر، 2، 4 و 6 دسی‌زیمنس بر متر) و آب شور چاه کشاورزی (6/6 دسی‌زیمنس بر متر) مقایسه شدند.آزمایش به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. نتایج نشان داد که کاهش رشد بوته از شوری 4 دسی‌زیمنس بر متر به‌طور ملموس شروع شده، به‌نحوی که در مقایسه با شرایط بدون شوری (شاهد) موجب 22% کاهش رشد رویشی گردید. افزایش شوری از منبع کلرید سدیم در حد 6 دسی‌زیمنس بر متر موجب وقفه شدید رشد بوته‌ها گردید. استفاده از آب شور چاه کشاورزی با EC برابر 6/6 دسی‌زیمنس بر متر، در مقایسه با آب شور 6 دسی‌زیمنس بر متر از منبع NaCl، تأثیر منفی کمتری بر رشد بوته‌ها گذاشت. در شرایط تنش شوری، طول ریشه و نسبت ریشه به اندام هوایی افزایش و حجم و ماده خشک ریشه کاهش یافت. بوته‌های پیوندی خیار گلخانه‌ای اسپادانا روی خودش، در مقایسه با گیاهان غیر پیوندی، موجب ترغیب رشد رویشی بوته‌ها گردید. جمعیت کدوهای بومی در تحمل به شوری قابل رقابت با هیبریدهای وارداتی بودند. بر اساس نتایج، رشد رویشی شامل طول بوته، سطح برگ، حجم و ماده خشک ریشه و شاخساره، پایه‌های هیبرید فرو، شینتوزا، 19-64 و کدوی تنبل به‌عنوان پایه‌های متحمل به شوری شناخته شدند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1394/10/20 | پذیرش: 1395/8/30 | انتشار: 1396/9/18
دریافت: 1394/10/20 | پذیرش: 1395/8/30 | انتشار: 1396/9/18
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |