نشریه علمی پژوهشی روابط خاک و گیاه

به خاطر روند رو به رشد شور شدن منابع آب و ناگزیر بودن استفاده از آب‌های غیر متعارف، پژوهشی با هدف تعیین دامنه تحمل شوری توت‌فرنگی رقم "پاروس" و نقش احتمالی اسید سالیسیلیک در تخفیف اثر منفی شوری برنامه‌ریزی شد. در این پژوهش، تأثیر سطوح مختلف شوری (صفر، 20 و 40 میلی‌مولار در محلول غذایی) و اسید سالیسیلیک (صفر، 100، 200 و 300 میلی‌گرم در لیتر به‌صورت محلول‌پاشی) بر این گیاه مورد بررسی قرار گرفت. نشاهای ریشه‌دار در گلدان‌های پلاستیکی 3 لیتری حاوی محیط کشت پرلایت و کوکوپیت (1:1) در گلخانه کشت شدند. دمای روز و شب به ترتیب 3±23 و 3±15 درجه سلسیوس، نور طبیعی خورشید و رطوبت نسبی 60 تا 70 درصد بود. پس از استقرار گیاهان، تیمارهای شوری اعمال شد. نتایج نشان داد که شوری دارای تأثیر منفی بر بیشتر ویژگی‌های مورد ارزیابی بود، و باعث کاهش وزن‌تر و خشک شاخساره و ریشه‌ها گردید. همچنین، شوری باعث کاهش ویتامین ث میوه‌ها شد. محلول‌پاشی برگی اسید سالیسیلیک در غلظت 200 میلی‌گرم در لیتر باعث افزایش سطح تحمل گیاهان نظیر سطح برگ، وزن خشک شاخساره و ریشه و عملکرد گردید. این اثر بهبود‌ دهنده با افزایش غلظت نمک به 40 میلی‌مولار کاهش یافت. به طور کلی، کاربرد اسید سالیسیلیک، به‌ویژه در غلظت 200 میلی‌گرم در لیتر، در شرایط شوری ملایم توانست اثر منفی تنش شوری بر رشد گیاه توت‌فرنگی را کاهش دهد.