آهکی بودن و pH بازی خاک‌های منطقه جیرفت سبب شده است تا جذب عناصر ریزمغذی، به‌ویژه آهن، به‌وسیله گیاه توت‌فرنگی دچار مشکل شود. در پژوهش گلخانه‌ای حاضر، تیمارها ترکیبی از منابع مختلف آهن، روش مصرف و مقدار مصرف بودند. نتایج نشان داد که استفاده از کلات آهن (Fe-EDDHA) به روش مصرف خاکی، به مقدار ۵/۱۰ کیلوگرم در هکتار، باعث به‌دست آمدن بیشترین عملکرد میوه، متوسط وزن میوه و ویتامین ث می‌شود. بر اساس مقایسات گروهی، به طور کلی، مصرف آهن با هر روش کاربرد و هر ترکیبی، سبب تفاوت معنی‌دار در اغلب صفات گیاهی اندازهگیری شده (به استثنای اسیدیته میوه و ویتامین ث)، گردید. بنابراین، فارغ از نوع و روش مصرف آهن، کاربرد آن برای افزایش عملکرد و برخی دیگر از پارامترهای کیفی توت‌فرنگی در شرایط گلخانه در منطقه جیرفت ضروری میباشد. بررسی اقتصادی تیمارهای آزمایش نشان داد که استفاده از سولفات و رکسنول آهن به صورت محلولپاشی، با توجه به هزینههایی که بر گلخانه‌دار تحمیل میکند، توجیه اقتصادی ندارد. به طور کلی، استفاده از سکوسترین آهن (به صورت مصرف خاکی) در مقایسه با دو ترکیب سولفات آهن و رکسنول آهن، که به روش محلولپاشی استفاده شدند، از نظر اقتصادی توجیه بسیار خوبی دارد. از نظر مقدار، مصرف ۵/۴ کیلوگرم سکوسترین آهن در هکتار در مقایسه با ۵/۷ و ۵/۱۰ کیلوگرم در هکتار از توجیه بیشتری از لحاظ اقتصادی برخوردار بوده و دارای نرخ سودآوری بیشتری (به‌ترتیب ۹۵/۱۹۷۹ درصد در مقایسه با ۱۳۴۵ و ۸۹/۱۱۷۶ درصد) میباشد. بنابراین، کاربرد سکوسترین آهن۱۳۸ (Fe-EDDHA) به مقدار ۵/۴ کیلوگرم در هکتار، بهصورت کاربرد خاکی، برای کشت‌های گلخانه‌ای توت‌فرنگی در منطقه جیرفت، که شرایطی مشابه این آزمایش دارند، توصیه می‌شود.
