به منظور ارزیابی پاسخ‌های فیزیولوژیک دو رقم گندم به سطوح مختلف شوری و نیتروژن در مرحله پنجه‌زنی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی و با سه تکرار در گلخانه پژوهشکده تحقیقات کشاورزی، پزشکی و صنعتی، پژوهشگاه علوم و فنون هسته‌ای کرج اجرا شد. تیمارهای مورد بررسی شامل دو رقم گندم ](تجن (حساس به شوری) و بم (متحمل به شوری)[، پنج سطح شوری ]شاهد (۳/۱)، ۶، ۸، ۱۰ و ۱۲ دسیزیمنس بر متر[ و دو سطح کود نیتروژن (۷۵ و ۱۵۰ کیلوگرم نیتروژن در هکتار) بودند. نتایج نشان داد که در کلیه تیمارهای شوری، کاربرد مقدار ۱۵۰ کیلوگرم کود نیتروژن در هکتار سبب افزایش غلظت کلروفیل b، میزان پروتئینهای محلول برگ، فعالیت آنزیم سوپراکسید دسموتاز و کاهش مقدار مالون‌دی‌آلوئید در هر دو ژنوتیپ مورد بررسی شد. شوری، محتوای نسبی آب را در هر دو رقم کاهش داد. اما کود نیتروژن تأثیر معنیداری بر میانگین این صفت نداشت. در این میان، تفاوت‌های ژنوتیپی بین دو رقم، به لحاظ مقاومت به تنش شوری و همچنین کودپذیری بین دو ژنوتیپ، سبب گردید که تأثیر افزایش مصرف کود بر رقم بم بیشتر از رقم حساس تجن باشد. این نتایج نشان داد که نیتروژن می‌تواند به عنوان ماده اولیه ترکیبات فیزیولوژیک، صدمات مضر شوری در مرحله حساس پنجه‌زنی در گندم را بهبود بخشد
