آزمایشی با هدف بررسی تغییرات فیزیولوژیک و بیوشیمیایی دو رقم گندم به سطوح مختلف شوری و نیتروژن در مرحله گرده افشانی، به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی و با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی پژوهشکده کشاورزی، هسته‌ای کرج در سال ۱۳۹۰ اجرا شد. تیمار‌های مورد بررسی شامل دو رقم گندم: تجن (حساس به شوری) و بم (متحمل به شوری)، پنج سطح شوری (۳/۱ (شاهد)، ۶، ۸، ۱۰ و ۱۲ دسی‌زیمنس بر متر) و دو سطح کود نیتروژن (۷۵ و ۱۵۰ کیلوگرم نیتروژن در هکتار) بودند. نتایج نشان داد که در کلیه تیمار‌های شوری، کاربرد ۱۵۰ کیلوگرم کود نیتروژن در هکتار، به طور کلی باعث افزایش محتوای نسبی آب، غلظت کلروفیل a، کلروفیل b، کلروفیل کل، میزان پروتئین‌های محلول برگ و فعالیت آنزیم سوپراکسید دسموتاز و کاهش مقدار مالوندآلدئید و همچنین عملکرد دانه در هر دو ژنوتیپ مورد بررسی شد. در نتیجه، وجود تفاوت‌های ژنوتیپی بین دو رقم، از نظر متحمل بودن به شوری و نیز از لحاظ کودپذیری در بین این دو ژنوتیپ منجر به تأثیر محسوس‌تر افزایش مصرف کود نیتروژن بر رقم بم نسبت به رقم حساس تجن شد.
