ارتباط گیاه با ریزجاندارانی مانند قارچ‌های درون‌زی دیواره تیره، می‌تواند آثار مضر تنش‌های محیطی مانند شوری را کاهش دهد. در این پژوهش تأثیر قارچ‌های درون‌زی دیواره تیره جدا شده از ریشه نخل خرما بر افزایش مقاومت به شوری گوجه‌فرنگی (
Lycopersicon esculentum cv. Super cheif) مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با دو فاکتور شامل نوع جدایه در ۱۳ سطح [ control (PDA plug)
و,D
و-۳۹،
وE
و-۲۲،
وC
و-۲۲،
وA
و-۲۱،
وF
و-۱۹،
وA
و-۱۶،
وD
و-۱۵،
وA
و-۱۴،
ووC
و-۱۱،
وD
و-۱۰،
وB
و-۸، B
و-۴] و شوری در ۳ سطح (صفر، ۵۰ و ۱۰۰ میلی‌مولار کلرید سدیم) با ۳ تکرار اجرا شد. گیاهان گوجه‌فرنگی در سطوح مختلف شوری با جدایه‌های قارچی درون‌زی ریشه‌های نخل خرما تلقیح شدند. بر اساس نتایج تجزیه واریانس در تیمار قارچی با جدایه‌های B
و-۴ و C
و-۱۱ آثار منفی شوری (تا ۱۰۰ میلی‌مولار معادل ۹/۵۲ دسی‌زیمنس بر متر) بر زیست‌توده گیاه گوجه‌فرنگی کاهش یافت. در شوری ۱۰۰ میلی‌مولار جدایه B
و-۴ بیشترین وزن تازه بوته و جدایه C
و-۱۱ بیشترین وزن خشک بوته را نسبت به سایر تیمارها داشت و نسبت به تیمار بدون قارچ به‌ترتیب %۵۵/۵۱ و %۵۵/۲۶ بیش‌تر بود. با افزایش سطح شوری تا ۱۰۰ میلی‌مولار جدایه‌های B
و-۴،
وB
و-۸،
وD
و-۱۰ و C
و-۱۱ در کاهش غلظت سدیم، افزایش غلظت پتاسیم و افزایش نسبت پتاسیم به سدیم کارایی زیادی داشتند. تیمار قارچی (D
و-۱۰ و B
و-۸) موجب افزایش معنی‌دار غلظت فسفر (۱۹%) نسبت به تیمار بدون قارچ شد. در سطوح مختلف شوری جدایه‌های C
و-۱۱،
وD
و-۳۹ و D
و-۱۰ موجب افزایش آب نسبی برگ شدند. افزایش شوری تا ۵۰ میلی‌مولار (معادل ۵/۴۴ دسی‌زیمنس بر متر) با افزایش وابستگی درون‌زی همراه بود و جدایه C
و-۱۱ و B
و-۴ بیشترین افزایش را (%۴۳) نسبت به جدایه‌های دیگر نشان دادند.
