دوره 8، شماره 3 - ( 9-1396 )
جلد 8 شماره 3 صفحات 64-51 |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه زراعت و اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد
چکیده: (2763 مشاهده)
با توجه به اهمیت تولید و خواب ریزغده سیب‌زمینی، پژوهشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1392 اجرا شد. تیمارها شامل محلول‌پاشی تنظیمکنندهها در دو مرحله رشد فیزیولوژیک (آغازش استولون و آغازش غدهدهی) و سطوح تنظیمکننده رشد (شاهد، 100 و 200 میلیگرم در لیتر پاکلوبوترازول، 100 و 200 میلیگرم در لیتر بنزیل آمینوپورین) بودند. نتایج نشان داد که تیمارهای پاکلوبوترازول، صفات تعداد ریزغده در بوته، وزن ریزغده و طول و قطر ریزغده را به طور معنیداری کاهش دادند. بنزیل آمینوپورین تأثیر معنیداری بر تیمارهای یاد شده نداشت. همچنین، بین سطوح غلظت پاکلوبوترازول از نظر صفت عملکرد ریزغده تفاوت معنیداری مشاهده نشد. کاربرد غلظتهای 100 و 200 میلیگرم در لیتر پاکلوبوترازول در هر دو مرحله آغازش استولون و غدهدهی، بهطور معنیداری زمان رسیدن به 5، 10، 50 ، 90 و 95 درصد حداکثر جوانهزنی ریزغدههای سیب‌زمینی را نسبت به شاهد افزایش داد و بیشترین تأثیر آن بر صفات یاد شده در مرحله آغازش غدهدهی بود. در مقابل، کاربرد تیمارهای بنزیل آمینوپورین در مرحله آغازش غدهدهی، تمامی صفات جوانهزنی را به طور معنیداری کاهش داد، ولی تفاوتی بین غلظتهای مختلف مشاهده نشد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1394/8/28 | پذیرش: 1395/7/10 | انتشار: 1396/9/12
دریافت: 1394/8/28 | پذیرش: 1395/7/10 | انتشار: 1396/9/12
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
