نشریه علمی پژوهشی روابط خاک و گیاه

آهکی بودن و pH بازی خاک‌های منطقه جیرفت سبب شده است تا جذب عناصر ریزمغذی، به‌ویژه آهن، به‌وسیله گیاه توت‌فرنگی دچار مشکل شود. در پژوهش گلخانه‌ای حاضر، تیمارها ترکیبی از منابع مختلف آهن، روش مصرف و مقدار مصرف بودند. نتایج نشان داد که استفاده از کلات آهن (Fe-EDDHA) به روش مصرف خاکی، به مقدار 5/10 کیلوگرم در هکتار، باعث به‌دست آمدن بیشترین عملکرد میوه، متوسط وزن میوه و ویتامین ث می‌شود. بر اساس مقایسات گروهی، به طور کلی، مصرف آهن با هر روش کاربرد و هر ترکیبی، سبب تفاوت معنی‌دار در اغلب صفات گیاهی اندازه‏گیری شده (به استثنای اسیدیته میوه و ویتامین ث)، گردید. بنابراین، فارغ از نوع و روش مصرف آهن، کاربرد آن برای افزایش عملکرد و برخی دیگر از پارامترهای کیفی توت‌فرنگی در شرایط گلخانه در منطقه جیرفت ضروری می‏باشد. بررسی اقتصادی تیمارهای آزمایش نشان داد که استفاده از سولفات و رکسنول آهن به صورت محلول‏پاشی، با توجه به هزینه‏هایی که بر گلخانه‌دار تحمیل می‏کند، توجیه اقتصادی ندارد. به طور کلی، استفاده از سکوسترین آهن (به صورت مصرف خاکی) در مقایسه با دو ترکیب سولفات آهن و رکسنول آهن، که به روش محلول‏پاشی استفاده شدند، از نظر اقتصادی توجیه بسیار خوبی دارد. از نظر مقدار، مصرف 5/4 کیلوگرم سکوسترین آهن در هکتار در مقایسه با 5/7 و 5/10 کیلوگرم در هکتار از توجیه بیشتری از لحاظ اقتصادی برخوردار بوده و دارای نرخ سودآوری بیشتری (به‌ترتیب 95/1979 درصد در مقایسه با 1345 و 89/1176 درصد) می‏باشد. بنابراین، کاربرد سکوسترین آهن138 (Fe-EDDHA) به مقدار 5/4 کیلوگرم در هکتار، به‏صورت کاربرد خاکی، برای کشت‌های گلخانه‌ای توت‌فرنگی در منطقه جیرفت، که شرایطی مشابه این آزمایش دارند، توصیه می‌شود.