گروه علوم و مهندسی خاک، دانشکده کشاورزی، دانشگاه زنجان
چکیده: (1724 مشاهده)
کشت مخلوط در مقایسه با کشت خالص میتواند پایداری عملکرد را افزایش دهد. کمآبیاری بهعنوان یک عامل محدودکننده رشد، شاخصهای عملکردی گیاهان را تحت تأثیر قرار میدهد. بر این اساس این پژوهش با هدف بررسی تأثیر نوع کشت: کشت خالص گوجهفرنگی (T)، کشت خالص ریحان (B) و کشت مخلوط این دو (50T:50B)، و سطوح مختلف رطوبتی شامل چهار دوره زمانی آبیاری بر اساس گنجایش مزرعهای خاک (FC): آبیاری بدون تنش آبی در ناحیه ریشه FC1-85/0 و سطوح تنش FC85/0-7/0، FC7/0-5/0 و FC5/0-3/0 بهصورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی با دو فاکتور و جمعاً 12 تیمار در سه تکرار انجام گرفت. صفات شامل شاخص سبزینگی، هدایت روزنهای، شاخص سطح برگ، دما و وزن تازه و خشک بوته اندازهگیری شد. بیشترین وزن تازه و خشک بخش هوایی بوته گوجهفرنگی در تیمار FC85/0–7/0 و کشت مخلوط (73/349 و 42/69 گرم در بوته) و کمترین آنها در سطح رطوبتی FC5/0-3/0 و کشت خالص (66/204 و 42/40 گرم در بوته) حاصل شد. شاخص سطح برگ گوجهفرنگی تا سطح رطوبتی FC7/0-5/0 کاهش معنیداری نداشت. برای ریحان بیشترین وزن تازه و خشک بوته (71/91 و 39/16 گرم در بوته) و شاخص سطح برگ (99/1845 سانتیمتر مربع در بوته) در کشت خالص و بهترتیب در سطح بدون تنش و FC85/0-7/0 بهدست آمد. گوجهفرنگی در رقابت برون گونهای نسبت به ریحان غالبیت داشت و عملکرد ریحان را بهصورت چشمگیری تحت تأثیر قرارداد. در نهایت بر اساس نتایج این پژوهش کشت مخلوط ریحان و گوجهفرنگی تا سطح رطوبتی 50 درصد گنجایش مزرعهای منجر به کاهش هدررفت آب و افزایش عملکرد میوه مجموع دو گیاه با توجه به آب مصرفی شده است.
نوع مطالعه:
كاربردي |
دریافت: 1398/4/29 | پذیرش: 1399/6/10 | انتشار: 1399/6/10