نشریه علمی پژوهشی روابط خاک و گیاه

به منظور بررسی عملکرد کمی و کیفی، محتوای کلروفیل و برخی شاخص‏های رشدی گندم در پاسخ به تلقیح بذر با باکتری‏های PGPR در سطوح مختلف شوری خاک، آزمایشی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی، به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی در سال زراعی 1390 اجرا گردید. فاکتورهای آزمایشی شامل شوری خاک در چهار سطح (صفر، 15، 30 و 60 میلی‌مولار با استفاده از NaCl) و تلقیح بذر با PGPR (عدم تلقیح به‌عنوان شاهد، تلقیح با ازتوباکتر کروکوکوم استرین 5، آزوسپیریلوم لیپوفروم استرین OF و سودوموناس پوتیدا استرین 186) بودند. مقایسه میانگین‌ها نشان داد که در شرایط شوری خاک، عملکرد دانه تک بوته، تعداد دانه در سنبله، وزن 100 دانه، طول سنبله و وزن ریشه به‌واسطه تلقیح بذر با باکتری‌های محرک رشد نسبت به عدم تلقیح با باکتری افزایش یافت. در تمامی ترکیب‌های تیماری، انباشت ماده خشک کل تا 85 روز بعد از کاشت افزایش سریعی یافت؛ ولی از 85 روز بعد از کاشت تا زمان برداشت، به‌دلیل افزایش رقابت، سایه‌اندازی بوته‌ها بر همدیگر و افزایش پیری برگ‌ها، روند کاهشی نشان داد. در تمامی ترکیب‌های تیماری، بیشترین عملکرد دانه و انباشت ماده خشک کل در واحد سطح، به ترکیب تیماری تلقیح بذر با ازوسپریلوم در عدم اعمال شوری و کمترین آن به بالاترین سطح شوری و عدم تلقیح بذر با باکتری‏های محرک رشد تعلق داشت. روند مشابهی نیز در سرعت رشد محصول و سرعت رشد نسبی به‌دست آمد. بنابراین، نتایج این پژوهش نشان داد که به منظور افزایش عملکرد کمی و کیفی، محتوی کلروفیل و برخی دیگر از شاخص‏های رشد مانند بیوماس کل، سرعت رشد محصول و سرعت رشد نسبی محصول گندم در شرایط شوری خاک، می‌توان پیشنهاد نمود که تلقیح بذر گندم با آزوسپریلوم انجام شود.

واژه‌های کلیدی: تلقیح، باکتری‏های افزاینده رشد، آزوسپیریلوم

متن کامل [PDF 306 kb]   (2756 دریافت)    

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---