نشریه علمی پژوهشی روابط خاک و گیاه

به‌منظور بررسی ﺗﺄثیر سطوح مختلف نیتروژن و شوری آب آبیاری بر عملکرد و شاخص‌های رشد گیاه گوجه‏فرنگی، آزمایشی گلخانه‌ای به‌صورت فاکتوریل با سه تکرار و در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی اجرا گردید. تیمارهای آزمایشی شامل چهار سطح شوری (5/0، 5/2 ، 5/4 و 5/6 دسی‏زیمنس بر متر از منبع کلرید سدیم) و چهار سطح نیتروژن (صفر، 60، 120 و 240 کیلوگرم در هکتار) بودند. نتایج نشان داد که شوری باعث کاهش عملکرد میوه، ارتفاع گیاه، وزن خشک اندام‌های هوایی و سطح برگ گردید. بیشترین و کمترین مقدار این ویژگی‌ها در شوری‌های 5/0 و 5/6 دسی‏زیمنس بر متر مشاهده شد. با افزایش سطح شوری، وزن خشک ریشه افزایش یافت. بیشترین مقدار عملکرد میوه و ارتفاع گیاه از سطح 120 کیلوگرم نیتروژن در هکتار به‌دست آمد که با تیمار 240 کیلوگرم نیتروﮊن در هکتار اختلاف معنی‌دار نداشت. کمترین مقدار عملکرد میوه و شاخص‌های رشد گیاه از تیمار شاهد (صفر کیلوگرم نیتروژن در هکتار) به‌دست آمد. بیشترین مقدار عملکرد و ارتفاع گیاه از سطح 120 کیلوگرم در هکتار نیتروژن و 5/0 دسی‏زیمنس بر متر شوری به‌دست آمد. بیشترین مقدار وزن خشک اندام‌های هوایی و سطح برگ گوجه‏فرنگی از سطح 240 کیلوگرم در هکتار نیتروژن و 5/0 دسی‏زیمنس بر متر شوری (تیمار شاهد) حاصل شد. کمترین مقدار شاخص‌های رشد گیاه در تیمار صفر کیلوگرم در هکتار نیتروژن و 5/6 دسی‏زیمنس بر متر شوری اندازه‌گیری شد. بیشترین وزن خشک ریشه از سطح 120 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و 5/6 دسی‏زیمنس بر متر شوری و کمترین مقدار آن از سطح 5/0 دسی‏زیمنس بر متر شوری و صفر کیلوگرم در هکتار نیتروژن به‌دست آمد. نتایج نشان داد در محیط‌های دارای آب آبیاری شور، مصرف متعادل نیتروژن می‌تواند سبب کاهش و تعدیل اثر نامطلوب شوری بر عملکرد و شاخص‌های رشد گیاه گوجه‏فرنگی شود. ولی با افزایش سطح شوری آب آبیاری، مقدار نیتروژن مورد نیاز برای دستیابی به حداکثر عملکرد کاهش می‌یابد.

واژه‌های کلیدی: سبزی گلخانه‌ای، شوری آب، کود شیمیایی

متن کامل [PDF 2751 kb]   (2035 دریافت)    

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---