نشریه علمی پژوهشی روابط خاک و گیاه

به منظور ارزیابی پاسخ‌های فیزیولوژیک دو رقم گندم به سطوح مختلف شوری و نیتروژن در مرحله پنجه‏زنی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی و با سه تکرار در گلخانه پژوهشکده تحقیقات کشاورزی، پزشکی و صنعتی، پژوهشگاه علوم و فنون هسته‌ای کرج اجرا شد.‏ تیمارهای مورد ‏بررسی شامل دو رقم گندم ‏‎]‎‏(تجن (حساس به شوری) و بم (متحمل به شوری)‏‎[‎‏، پنج سطح ‏شوری ]شاهد (3/1)، 6، 8، 10 و 12 دسی‏زیمنس بر متر[ و دو سطح کود نیتروژن ‏‏(75 و 150 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) بودند. ‏نتایج نشان داد که در کلیه تیمارهای شوری، کاربرد مقدار 150 کیلوگرم کود ‏نیتروژن در هکتار سبب ‏افزایش غلظت کلروفیل b، میزان پروتئین‏های محلول برگ، فعالیت آنزیم ‏سوپراکسید دسموتاز و کاهش مقدار مالون‌دی‌آلوئید در هر دو ژنوتیپ مورد بررسی ‏شد. شوری، محتوای نسبی آب را در هر دو رقم کاهش داد. اما کود نیتروژن تأثیر معنی‏داری بر میانگین این صفت نداشت. در این میان، تفاوت‌های ژنوتیپی بین دو رقم، به لحاظ مقاومت به تنش شوری و همچنین کودپذیری ‏بین دو ‏ژنوتیپ، سبب گردید که تأثیر افزایش مصرف کود بر رقم بم بیشتر از رقم حساس تجن ‏باشد. ‏این نتایج نشان داد که نیتروژن می‌تواند به عنوان ماده اولیه ترکیبات فیزیولوژیک، ‏صدمات مضر شوری در مرحله حساس پنجه‏زنی در گندم را بهبود بخشد